Hasret kokan şehir!

Bugün o kadar özledimki seni İstanbulum!

İçim sızlıyor...
Yüreğim titriyor...

Hasretim o güzel siluetine....
Havada dans eden özgürlüğü simgeleyen martılarına...
Güneşinin tenimi okşamasına!

Bir şehre aşık olabilirmi insan?
Yokluğunda tam olamazmı?

Ey güneşi havası edası güzel istanbulum!

Nede güzel ıfade etmiş Necip Fazıl:

Ruhumu eritip de kalıpta dondurmuşlar; 

Onu İstanbul diye toprağa kondurmuşlar. 

İçimde tüten bir şey; hava, renk, eda, iklim; 

O benim, zaman, mekan aşıp geçmiş sevgilim. 

Çiçeği altın yaldız, suyu telli pulludur; 

Ay ve güneş ezelden iki İstanbulludur. 

Denizle toprak, yalnız onda ermiş visale,      

Ve kavuşmuş rüyalar, onda, onda misale. 

İstanbul benim canım; 

Vatanım da vatanım... 

İstanbul, 

İstanbul...